" ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ; " - Δεν υπάρχει φάρμακο πιο θεραπευτικό από την Αγάπη.

Έχει κανένας αντίρρηση;
Αν ναι,   ας διαβάσει ένα υπέροχο βιβλίο  με τον τίτλο αυτό.
Το έχει γράψει μια νεαρή  γυναίκα η  Βιβή Κουτσούρη  και έπεσα στην κυριολεξία επάνω του  πρίν δύο ημέρες σε κάποιο κεντρικό βιβλιοπωλείο, όπως το ίδιο τυχαία συναντήθηκα  και με τη συγγραφέα  του λίγο μετά τα Χριστούγεννα, μπλεγμένες και οι δύο σ΄αυτόν εδώ τον "ιστό" που ονομάζεται  internet και τον οποίο εγώ, έχω ονομάσει  "ιστό, δίκτυο, αν θέλετε, της γνώσης και της  απόγνωσης".
Η συνάντηση έγινε  όταν εκείνη   με επισκέφθηκε εδώ, στο δικό μου χώρο ,  αφήνοντας κάποια όμορφα σχόλια.
Φυσικά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι εντελώς τυχαία  θα ανεκάλυπτα την ταυτότητά της μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της , γεγονός που εκείνη δεν το γνωρίζει ακόμη.
( Τι σου είναι τελικά η ζωή ? άκρως απρόβλεπτη, απροσδόκητη και εκπληκτική, πολλές φορές ανατρεπτική  και θα τολμούσα να πώ και λίγο "καρμική"!).
Και ο κόσμος μας τόσο μικρός!
 Και το διαδίκτυο μπορεί να είναι ένα τοπίο ομιχλώδες,  αλλα με τα κατάλληλα φώτα (γνώση και πείρα ζωής) και ακριβή πυξίδα σταθερής κατεύθυνσης , μπορείς να το περπατήσεις και να το εξερευνήσεις  με αρκετή ασφάλεια και να σε φέρει μπροστά σε καθαρές πηγές  για να καλύψεις την όποια δίψα σου .
Μεγάλη μου τιμή γλυκειά μου Βιβή.
Ο τίτλος και μόνο του βιβλίου σου , που ίσως από κάποιους θα μπορούσε να παρερμηνευτεί,  μου άρεσε " τρελλά "  και  με έκανε να το ξεχωρίσω ανάμεσα σε πολλές εκδόσεις.
Γιατί ας μην κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Από το νεογέννητο βρέφος, που με το κλάμμα του επιζητά την αγκαλιά της μητέρας του , το μικρό παιδί , τον νεαρό άνθρωπο, χαμένο μέσα  στους λαβυρίνθους μιάς  σκληρής εφηβείας, τον ενήλικα μέχρι και  τον ηλικιωμένο, ακόμα τον και σε βαθειά γεράματα,  όλοι μας ζητάμε και περιμένουμε απο τους ανθρώπους που αγαπάμε , έστω και κρυφά,  αυτό που στο συγκεκριμένο βιβλίο σου επιγράφεται.   Κι ας μην είναι αγκαλιά  ας μην είναι  κύκλωση χεριών  ας είναι μόνο ένα απαλό, τρυφερό άγγιγμα ,  λόγια ουσίας και βλέμματα  ζεστά.
Απλή εκδήλωση  συμπάθειας και αγάπης.
΄Αγγιγμα, αγκαλιά  ψυχής.
Ήρεμη δύναμη, ασπίδα στην όποια απειλή της σύγχρονης καθημερινότητας , ασφαλές καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές μας  και το πλέον ενδεδειγμένο και χωρίς παρενέργειες "γιατρικό", στην όποια ψυχική ασθένεια.


Παρακάτω παραθέτω  λίγα λόγια από το οπισθόφυλο του βιβλίου:

Σε έναν κόσμο που έχει γεμίσει θλίψη και δυστυχία, επίπλαστη χαρά και ανάγωγη ψυχαγωγία, σε έναν κόσμο βιαστικό και απόλυτα υλιστικό, όπου η μουσική υπάρχει μόνο για να καλύπτει σιωπές, όπου ο πλούτος επενδύεται σε όπλα, σε ταξίδια στο διάστημα και σε κατασκευασμένες τρομοκρατίες, σ΄αυτόν τον επίφοβο κόσμο, ας τολμήσουμε να κοιταχτούμε στα μάτια, ας τολμήσουμε να ελπίσουμε, να αγκαλιαστούμε για να διώξουμε τους εφιάλτες μας και τις αγωνίες μας. Ας αφήσουμε την Αγάπη που κρύβεται σε μια μικρή σκοτεινή γωνίτσα μέσα μας, να ξεμυτίσουμε, να βγεί στην επιφάνεια, να δει το φως της ημέρας και του Ήλιου... ΄Ισως τότε ν΄αρχίσουμε να ελπίζουμε ξανά ότι όλα μπορούν ν΄αλλάξουν!

Ένα υπέροχο βιβλίο, ύμνος στις ανθρώπινες αξίες και στην κινητήρια δύναμη των πάντων : την  Αγάπη.

Και κάποιοι  σχετικοί, δικοί μου στίχοι από τα παλιά:

Το μουσικό κουτί

Μελωδικό νανούρισμα

σε βρέφους κλάμα,

άγρυπνης νύχτας μητρικής

θυμίαμα και νάμα

της ψυχής.

Γλυκια προσμονή

των παιδικών μας χρόνων

τρυφερή συντροφιά

μικρών, μεγάλων παιδιών

απ΄αιώνων.

Χάρισμα που δεν δόθηκε

κι όνειρο παραμένει,

το χτύπο του τώρα γροικώ

σ΄αγκάλης τόπο σκιερό.

Τις νύχτες της αγρύπνιας μου

γλυκιάς αγάπης λίκνο

εσυ κουτί μου μουσικό

γλυκό φέρε τον ύπνο.

Χέρια ζεστά και λατρευτά

γύρω μου τυλιχτείτε,

το δώρο σας το λαχταρώ

ποτέ να μη λυθείτε.

Στέρνο για μαξιλάρι μου

πουπούλινο, αφράτο

Καρδιά μου εσύ,

μουσικό κουτί,

χτύπους γλυκούς γεμάτο.

Ζ.Τ