ΔΑΝΙΑ 2009 - ΕΝΑ ΒΑΡΒΑΡΟ ΕΘΙΜΟ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΦΑΡΟΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ - ΑΓΡΙΑ ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΔΕΛΦΙΝΙΩΝ - ( ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΩΜΗ ΚΑΙ ΑΝΕΛΕΗΤΑ ΑΓΡΙΑ )!!!

TΙ ΛΕΕΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΙ΄ΑΥΤΟ ?????

Γ

ΔΑΝΙΑ: ΤΕΤΟΙΑ ΝΤΡΟΠΗ

denmark: what a shame !!!
Αυτό συμβαίνει στην Δανία... this happens at Denmark ...

ΔΑΝΙΑ: ΤΙ ΝΤΡΟΠΗ! ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΣΚΗΝΉ . ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΤΗΝΗ, ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ!!!!
Ενώ μπορεί να φανεί απίστευτο, ακόμη και σήμερα αυτή η συνήθεια συνεχίζεται, στις Νήσους Φαρόε, (Δανία). Μια χώρα "πολιτισμένη" δήθεν και χώρα της ΕΕ. Για πολλούς ανθρώπους αυτή η επίθεση στη ζωή είναι άγνωστη - μια συνήθεια που ορίζει την είσοδο στην ενηλικίωση. Είναι απολύτως κτηνώδης. Κανείς δεν κάνει τίποτα για να αποτρέψει αυτήν την βάρβαρη παράδοση ενάντια στο Calderon, ένα ευφυές δελφίνι που είναι ήρεμο και πλησιάζει τους ανθρώπους από φιλική διάθεση.

Στη Δανία , μία κοινωνικά προχωρημένη και πολιτισμένη χώρα
γιατί πρέπει να σκοτώνεις από έθιμο
μαζικά τέτοια υπέροχα πλάσματα...?????!!!!!!!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΟΥΒΑΛΗΣ " Ο καρπός της γνώσεως του καλού" - διήγημα

Ένα πολύ δυνατό διήγημα, βαθιά ανθρώπινο και ευαίσθητο, που κινείται μεταξύ της σφαίρας του πραγματικού και του μεταφυσικού και περιγράφει με σκληρό ρεαλισμό την παρακμιακή και φθίνουσα ζωή μιας επαρχιακής κωμόπολης.
Ήρωές του, πρόσωπα τραγικά του χτές, που συναντάμε όμως και σήμερα, καθημερινά γύρω μας.
Μια πραγματική γροθιά στη κοινωνία μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΟΥΒΑΛΗΣ ( ο λογοτέχνης φίλος μου από τα Αντίκυρα) - Ένα μικρό δείγμα από τα ποιήματά του

ΑΡΜΕΝΙΖΕΙΝ

Τα σχοινιά που με δέσαν
τα 'φκιασα ξάρτια για τη σκούνα μου
κι αρμενίζω σ’ απαγορευμένα πέλαγα
γινάτι για τους δεσμωτήδες μου.
Αέρηδες οι βρισιές τους
φουσκώνουν τα πανιά μου
και τα πανιά μου
το σάβανο που μ' είχαν τυλιγμένο...

10 Μαΐου 1967

ΖΗΛEΙΑ

Η χαρά σου
δε μ’ αφήνει να κοιμίσω την οδύνη μου
Κι ως απλώνω το χέρι
να μελαγχολήσω το πανηγύρι σου,
ζωγραφίζω την αδυναμία μου.
Δώσ’ μου λίγη απ’ τη χαρά σου
ή πάρε λίγη απ’ την οδύνη μου

ΘΑ’ΤΑΝ ΚΑΛΗ

Στην ερημιά
χωρίς φιλιά
κι απαντοχή
καμιά, καμιά
καμιά μιλιά
ψιλοβροχή
σκέψη δειλή
σιγομιλεί
τούτη την ώρα
στην καλαμιά
στην ερημιά
θάταν καλή
ζεστό φιλί
και κάποια μπόρα

“Συ ει ο ερχόμενος ή άλλον προσδοκώμεν”

Σε ζήταγα στων ωκεανών τα βάθη
άγριο Ποσειδώνα
και σ' ηύρα στην ακρογιαλιά
βοτσαλάκι παιχνίδι μου…


ΓΕΝNΗΘEIΤΩ

Ένας δυνατός σπασμός δονεί το στερέωμα
Άνοιξεν η φοβερή η πύλη της ζωής
Οι τορνευτές κολώνες σείονται επικίνδυνα
Μια κραυγή
Και η ζωή εξήλθε στο φως
Και ντύθηκε το σκοτάδι .

" Casta Diva " - από τη "Νόρμα" του Βellini - Σε δύο διαφορετικές ερμηνείες από τη Νάνα Μούσχουρη

" Το παιδί με το ταμπούρλο " Νάνα Μούσχουρη

" Χάρτινο το φεγγαράκι " - 1) Μελίνα Μερκούρη 2) Νάνα Μούσχουρη - Ηρώδειο 1984

"Ο κυρ Αντώνης" - 1) Μελίνα Μερκούρη - Μάνος Χατζηδάκις, 2) Νάνα Μούσχουρη

" Χαρταετός" - Στίχοι Θάνου Παπανικολάου απο το τραγούδι του Γιώργου Θεοφάνους με το συγκρότημα "Κόκκινα χαλιά"

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ




Έξω θα βρεις ένα μικρό χαρταετό
που ένα βήμα κι απ'τους δυο μας περιμένει,
εμείς που τρέχαμε σε άγρια διαδρομή
μείναμε απότομα εδώ σταματημένοι.

Και δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή
όλος ο πάγος που μας σκέπασε να λιώσει
αν πλησιάσεις και με πάρεις αγκαλιά
ένας μικρός χαρταετός θα μας σηκώσει


Πιάσε το χέρι μου κι ένα ν'ανέβουμε
ψηλά πάνω απ'την πόλη
θα σου φωνάζω σ'αγαπώ κι ας ξυπνήσουν
απ'τη φασαρία όλοι.


Σου λέω πιάσε το χέρι μου
για το ταξίδι που φοβόσουν ξεκινάμε
έλα μη χάνουμε καιρό,
πιάσε το χέρι μου και πάμε, πάμε, πάμε(3)

Έξω θα δεις ένα μικρό χαρταετό
που μας κοιτάζει όλα να τα παρατάμε
εμείς που πήγαμε μια βόλτα όλη τη γη
κάνουμε βήματα που ανάποδα μας πάνε.

Και δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή
μια σπίθα φτάνει όλα να τα μεγαλώσει
αν θες ακόμη να πετάξουμε μαζί
ένας μικρός χαρταετός θα μας σηκώσει.

Πιάσε το χέρι μου κι ένα ν'ανέβουμε
ψηλά πάνω απ'την πόλη
θα σου φωνάζω σ'αγαπώ κι ας ξυπνήσουν
απ'τη φασαρία όλοι.

Σου λέω πιάσε το χέρι μου
για το ταξίδι που φοβόσουν ξεκινάμε
έλα μη χάνουμε καιρό,
πιάσε το χέρι μου και πάμε, πάμε, πάμε. (3)

Υ.Γ. Ένα πολύ γλυκό τραγούδι σε μουσική Γιώργου Θεοφάνους και στίχους Θάνου Παπανικολάου.

" Χαμένη ζωή " - Αφροδίτη Μάνου

" Άλλη μια μέρα " - Αφροδίτη Μάνου

" Φθινοπωρινός σκύλος " - Αφροδίτη Μάνου

" Ο βασιλιάς κι εγώ " - Αφροδίτη Μάνου

" Θανατηφόρος πυρετός " - Μελίνα Τανάγρη

" Πέρασα " - Κική Δημουλά

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα από κήπους,
στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς,
καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου
και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία
και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο Θεό της απαντήσεως
προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
απο τον Πύργο της Πίζας
που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη
που γέρνει η μέρα.

Mίλησα πολύ.
Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερ'αντίστασγη
 σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,
να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν,
φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

" Σας άφησα μήνυμα " - Κική Δημουλά

ΣΑΣ ΑΦΗΣΑ ΜΗΝΥΜΑ
Εμπρός εμπρός με ακούτε; Εμπρός
Από μακριά τηλεφωνώ.
Δεν ακούγομαι τι,
ξεφορτίστηκε η απόσταση;
Από κινητό διάστημα μιλάτε;
Να ξαναπατήσω το μηδέν;
Κι άλλο;
Με ακούτε τώρα;
Ναι μου δίνετε σας παρακαλώ τη μαμά μου;
Τι αριθμό πήρα;
Τον ουρανό αυτόν μου έχουν δώσει.
Δεν είναι κει;
Μπορώ να της ουρλιάξω ένα μήνυμα;
Είναι μεγάλη ανάγκη πείτε της,
είδα στον ύπνο μου ότι πέθανε
κι εγώμικρό παιδί, κατουρημένο γοερά,
μούσκεμα ο φόβος ως απάνω
κι ακόμα να στεγνώσει.

Ν’ αρθει να τον αλλάξει.
Αν δεν μπορέσει,
της λέτε ότι ωρίμασε εκείνη η παλιά φοβέρα της,
πως θα με φάει ο γέρος αν δεν τελειώσω το φαγητό μου.
Ωρίμασε,
έγινα γεύμα γήρατος,
όχι σε ταβερνάκι ονείρου.
Σε κάποιο λαϊκό μαγέρικο
που άνοιξε
ο καθρέφτης.

" Το σπάνιο δώρο " - Κική Δημουλά

Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά.
Aλλιώς,
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης,
ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα,
βγάζει δόντια μαλλιά
νύχια γαμψά μαχαίρια.
Για τους μεγάλους,
ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά.
Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα,
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι.
Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση
–δεν κάνει να παχαίνουν οι στερήσεις–
πως θά 'ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.

Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν' ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά

μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.

" ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ; " - Δεν υπάρχει φάρμακο πιο θεραπευτικό από την Αγάπη.

Έχει κανένας αντίρρηση;
Αν ναι,   ας διαβάσει ένα υπέροχο βιβλίο  με τον τίτλο αυτό.
Το έχει γράψει μια νεαρή  γυναίκα η  Βιβή Κουτσούρη  και έπεσα στην κυριολεξία επάνω του  πρίν δύο ημέρες σε κάποιο κεντρικό βιβλιοπωλείο, όπως το ίδιο τυχαία συναντήθηκα  και με τη συγγραφέα  του λίγο μετά τα Χριστούγεννα, μπλεγμένες και οι δύο σ΄αυτόν εδώ τον "ιστό" που ονομάζεται  internet και τον οποίο εγώ, έχω ονομάσει  "ιστό, δίκτυο, αν θέλετε, της γνώσης και της  απόγνωσης".
Η συνάντηση έγινε  όταν εκείνη   με επισκέφθηκε εδώ, στο δικό μου χώρο ,  αφήνοντας κάποια όμορφα σχόλια.
Φυσικά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι εντελώς τυχαία  θα ανεκάλυπτα την ταυτότητά της μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της , γεγονός που εκείνη δεν το γνωρίζει ακόμη.
( Τι σου είναι τελικά η ζωή ? άκρως απρόβλεπτη, απροσδόκητη και εκπληκτική, πολλές φορές ανατρεπτική  και θα τολμούσα να πώ και λίγο "καρμική"!).
Και ο κόσμος μας τόσο μικρός!
 Και το διαδίκτυο μπορεί να είναι ένα τοπίο ομιχλώδες,  αλλα με τα κατάλληλα φώτα (γνώση και πείρα ζωής) και ακριβή πυξίδα σταθερής κατεύθυνσης , μπορείς να το περπατήσεις και να το εξερευνήσεις  με αρκετή ασφάλεια και να σε φέρει μπροστά σε καθαρές πηγές  για να καλύψεις την όποια δίψα σου .
Μεγάλη μου τιμή γλυκειά μου Βιβή.
Ο τίτλος και μόνο του βιβλίου σου , που ίσως από κάποιους θα μπορούσε να παρερμηνευτεί,  μου άρεσε " τρελλά "  και  με έκανε να το ξεχωρίσω ανάμεσα σε πολλές εκδόσεις.
Γιατί ας μην κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Από το νεογέννητο βρέφος, που με το κλάμμα του επιζητά την αγκαλιά της μητέρας του , το μικρό παιδί , τον νεαρό άνθρωπο, χαμένο μέσα  στους λαβυρίνθους μιάς  σκληρής εφηβείας, τον ενήλικα μέχρι και  τον ηλικιωμένο, ακόμα τον και σε βαθειά γεράματα,  όλοι μας ζητάμε και περιμένουμε απο τους ανθρώπους που αγαπάμε , έστω και κρυφά,  αυτό που στο συγκεκριμένο βιβλίο σου επιγράφεται.   Κι ας μην είναι αγκαλιά  ας μην είναι  κύκλωση χεριών  ας είναι μόνο ένα απαλό, τρυφερό άγγιγμα ,  λόγια ουσίας και βλέμματα  ζεστά.
Απλή εκδήλωση  συμπάθειας και αγάπης.
΄Αγγιγμα, αγκαλιά  ψυχής.
Ήρεμη δύναμη, ασπίδα στην όποια απειλή της σύγχρονης καθημερινότητας , ασφαλές καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές μας  και το πλέον ενδεδειγμένο και χωρίς παρενέργειες "γιατρικό", στην όποια ψυχική ασθένεια.


Παρακάτω παραθέτω  λίγα λόγια από το οπισθόφυλο του βιβλίου:

Σε έναν κόσμο που έχει γεμίσει θλίψη και δυστυχία, επίπλαστη χαρά και ανάγωγη ψυχαγωγία, σε έναν κόσμο βιαστικό και απόλυτα υλιστικό, όπου η μουσική υπάρχει μόνο για να καλύπτει σιωπές, όπου ο πλούτος επενδύεται σε όπλα, σε ταξίδια στο διάστημα και σε κατασκευασμένες τρομοκρατίες, σ΄αυτόν τον επίφοβο κόσμο, ας τολμήσουμε να κοιταχτούμε στα μάτια, ας τολμήσουμε να ελπίσουμε, να αγκαλιαστούμε για να διώξουμε τους εφιάλτες μας και τις αγωνίες μας. Ας αφήσουμε την Αγάπη που κρύβεται σε μια μικρή σκοτεινή γωνίτσα μέσα μας, να ξεμυτίσουμε, να βγεί στην επιφάνεια, να δει το φως της ημέρας και του Ήλιου... ΄Ισως τότε ν΄αρχίσουμε να ελπίζουμε ξανά ότι όλα μπορούν ν΄αλλάξουν!

Ένα υπέροχο βιβλίο, ύμνος στις ανθρώπινες αξίες και στην κινητήρια δύναμη των πάντων : την  Αγάπη.

Και κάποιοι  σχετικοί, δικοί μου στίχοι από τα παλιά:

Το μουσικό κουτί

Μελωδικό νανούρισμα

σε βρέφους κλάμα,

άγρυπνης νύχτας μητρικής

θυμίαμα και νάμα

της ψυχής.

Γλυκια προσμονή

των παιδικών μας χρόνων

τρυφερή συντροφιά

μικρών, μεγάλων παιδιών

απ΄αιώνων.

Χάρισμα που δεν δόθηκε

κι όνειρο παραμένει,

το χτύπο του τώρα γροικώ

σ΄αγκάλης τόπο σκιερό.

Τις νύχτες της αγρύπνιας μου

γλυκιάς αγάπης λίκνο

εσυ κουτί μου μουσικό

γλυκό φέρε τον ύπνο.

Χέρια ζεστά και λατρευτά

γύρω μου τυλιχτείτε,

το δώρο σας το λαχταρώ

ποτέ να μη λυθείτε.

Στέρνο για μαξιλάρι μου

πουπούλινο, αφράτο

Καρδιά μου εσύ,

μουσικό κουτί,

χτύπους γλυκούς γεμάτο.

Ζ.Τ

 Σίγουρα, έτσι οι  συναλλαγές  μας θα γινόταν πιο ευχάριστα

http://www.checksunlimited.com/ProductDetail.aspx?vpid=703

Απόσπασμα από το ποίημα του Κ.Σκηνιώτη " Τών άκρων "

... σήκωσα τα χέρια
τα κούνησα με δύναμη
με μανία.
Θα τα κάνω φτερά,
φώναξα,
θα τα κάνω πανιά,
και με μιας άρχισε το ταξίδι.
Πάω παντού
πάμε παντού
από τη μια άκρη
στην άλλη άκρη
Πιάστηκα στο χορό,
με τους φίλους μου.
Δύο βήματα αριστερά, ένα δεξιά.
Ο χορός,
Κι αυτός έχει άκρη
Έβγαλα φτερά, φώναξα δυνατά
Δεν είμαι στην άκρη,
κάντε στην άκρη.
Κάντε στην άκρη
πετάω με την αγάπη
πετάω με τη θέληση
πετάω με το κουράγιο
πετάω με το μυαλό.
Ανοίγω τα κουμπιά του κορμιού μου
Ξεκουμπώνω το σώμα μου
Ανοίγω τα χέρια μου
τ΄ανοίγω δεξιά και αριστερά
Κοίταξέ με,
έχω μια κατακόκκινη καρδιά
΄Αγγιξέ με,
Βρες τη συχνότητά μου
Άκουσε, μουσικές ξεχύνονται μέσα μου.
Διαλέγω απόκρημνη διαδρομή,
εκεί θα τρέξω,
μ΄αρέσει έτσι.
Διαλέγω τα άκρα
δεν τρέχω στην άκρη,
τρέχω στα άκρα
Τρέχω, τρέχω, τρέχω
γίνομαι άνεμος , γίνομαι αεράκι
γίνομαι απαλή μουσική
γίνομαι κελάηδισμα πουλιού.
Είμαι ο Ίκαρος, ίσως ο Πήτερ Παν,
γοργόνα παιδικών παραμυθιών
τρέχω στα άκρα της ζωής,
Κάντε στην άκρη.

" ΤΡΕΞΕ" - Κ. Σκηνιώτης

Μη πετάς στ΄άχρηστα
τις λέξεις και τους στίχους
Γίνοναι καράβια που φεύγουν
και σύννεφα διψασμένα.

Μην αφήνεις, στου χρόνου
τ΄άγνωστα γυρίσματα,
φωνές να σβήνουν
Η μοναξιά παραμονεύει.

" Λέχοβο " - Κ. Σκηνιώτης (αφιερωμένο στα παιδιά ένος σχολείου που στάθηκαν στο πλευρό ενός άτυχου συμμαθητή τους. ( Από το βιβλίο του "Είσοδος στο φώς" )

Είναι μερικές βουνοκορφές που ο Ήλιος δεν δύει ποτέ. Ακόμα και το βράδυ, όταν το σώμα των απλών καθημερινών ανθρώπων γέρνει αναζητώντας τη λησμονιά της ανάπαυσης του πολεμιστή, ακόμα και τότε όλα είναι φωτεινά.
Ο αέρας ευωδιάζει από μία παράξενη γεύση που δεν είναι μεταφορά των αισθήσεων, αλλά μεταφορά των συναισθημάτων δια μέσου του αέρα.
Εκεί, ο άνεμος είναι ούριος συνήθως, και φουσκώνει τα πανιά της Ελπίδας, του Οδυσσέα , του Γιώργου, του Νίκου, της Βάσως, της Μαίρης, της Τασώς , της Βάγιας, για την Ιθάκη που βλέπουν η που δεν βλέπουν πάντα, αλλά σίγουρα την νοιώθουν και την ποθούν.
Εκεί οι άνθρωποι ταξιδεύουν σχεδόν πάντα μ΄ένα ποδήλατο.
Ένα περίεργο, παράξενο, πρωτόγνωρο ποδήλατο με μία "μοναχική" σέλλα που όμως χωράει ένα ολόκληρο σπίτι, ένα ολόκληρο σχολείο, ένα ολόκληρο χωριό, μια ολόκληρη πόλη, τη Γη ολόκληρη.
Ένα ποδήλατο με πανέμορφες ακτίνες που φεγγοβολάνε καθώς γυρίζουν, και στέλνουν παλμούς και χρώματα , σήματα καρδιάς και όνειρα, αγάπη και δύναμη, θέρμη κι ομορφιά, εικόνες και ήχους. Ένα ποδήλατο μ΄ενα υπέροχο κατακόκκινο κουδουνάκι που το κτυπάει πότε ο ένας και πότε ο άλλος.
Ένα κουδουνάκι που βγάζει έναν ήχο όλο γλύκα, έναν ήχο που σε ξεσηκώνει, που σε συναρπάζει, έναν ήχο "επαναστατικό".
Το κουδουνάκι της προσωπικής και συλλογικής συνείδησης που μοιάζει να λέει σαν τραγούδι "μαζί", ΄"σήκω", "δεν σ΄αφήνουμε", "έλα" , "πάτα γερά", "είμαστε εδώ", "όλοι μαζί".
Από εδώ πάνω, από ψηλά απ΄του Ποδηλάτου το πέταγμα όλα είναι αλλιώς.
Ο κόσμος είναι πιο αισιόδοξος, πιο φωτεινός. Στους στενούς αγχωμένους δρόμους της καθημερινότητας των "Μεγάλων" τρέχουν γελαστά παιδιά, με έξυπνα αισιόδοξα μάτια, με αγκαλιές που χωράνε όλο τον κόσμο.
Το ΛΕΧΟΒΟ. ΄Ενα μικρό νησάκι στον Ειρηνικό, ένα χωριό στην Άπω Ανατολή, μια μικρή κωμόπολη στη Βόρεια Ελλάδα, ή ένα απάτητο από τον "πολιτισμό" σημείο των Τροπικών.
Το  ΛΕΧΟΒΟ. Ένα φωτεινό Άστρο κινούμενο γύρω από τη Γή στα όρια του Γαλαξίά, ή ίσως και έξω απ΄αυτόν.
Το  ΛΕΧΟΒΟ. ΄Ενα αγόρι ή ένα κορίτσι με πολλά αδέλφια, ξαδέλφια και φίλους που ξέρουν να στήνουν τρελλούς χορούς γύρω από φωτιές που φθάνουν μέχρι ψηλά τον Ουρανό. Φωτιές που πυρπολούν και καίνε τον ψεύτικο εικονικό κόσμο των "Μεγάλων" που θέλουν παντού τη Μοναξιά, τον Ατομισμό και τον Από Μηχανής Big Brother που σώζει πάντα έναντι αντιτίμου.
ΛΕΧΟΒΟ και ΖΩΗ  κι ένα Ποδήλατο που Ενώνει και Συναρπάζει, και Υπενθυμίζει ότι η Ουσία είναι η Ανθρωπιά και το Μαζί.

ΜΙΜΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΑΚΗΣ ( Ο άνθρωπος που έχοντας ζήσει έντονα "πέτρινα χρόνια" πέρα απο την ιδιότητα του Δημόσιου κρατικού λειτουργού , έθεσε εαυτόν ταπεινό και ακάματο εργάτη του δικού του "αδαμαντωρυχείου". - Σας παραθέτω εδώ κάποια πολύτιμα δείγματα από τη συλλογή διαμαντιών του : "ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΠΛΑΓΙΟΣ" των εκδόσεων "ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ"

ΦΤΩΧΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Τα παράθυρα κλειστά
και οι πόρτες.
Είναι και νύχτα
Μα εγώ σε βλέπω.
Με συνωμότες στίχους
εγώ σε βρίσκω.
΄Οταν το ποίημα τελειώνει,
έχω εγκιβωτίσει
τα ελάχιστα μέσα του.
Τα άλλα, τα πολλά,
τα παίρνω μαζί μου
αρχειοθήκη,
στους προκάρδιους κήπους
στο μαλακό του χώμα.


ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΜΝΗΣΙΑ

Άν με ρωτήσετε
τι είναι Βασιλική,
όνομα, εκκλησία
ή εύοσμο φυτό,
δεν ξέρω να σας πώ.
Πάσχω απο αμνησία.
Θυμάμαι όμως
το στίχο του Κάλβου
"στα πλούσια
περιβόλια σας
βασιλικός και κρίνα
ματαίως ανθίζουν".


ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Λίγες μόνο φορές
δυσκολεύομαι να γράψω.
Ιδιαίτερα όταν θέλω
να σε περιγράψω.
Δεν  βρίσκω την αρχή.
Δεν μου κάθονται οι λέξεις
αυτές που θέλω
'Αν παραλείψω μία
θα σε αδικήσω.
΄Αν βάλω μία παραπάνω
χαλάει η αρμονία.
Πουλιά οι λέξεις
και με ραμφίζουν.
Κορίτσια
και με απορρίπτουν.
Πάσχω
και μένω με τις σκέψεις.



ΣΕ ΗΧΟ  ΕΡΩΤΙΚΟ  ΠΛΑΓΙΟ

Ο πέμπτος ροδώνας
ο επίλεκτος του ποιητή
ψάλλει το αλληλούιαα
σε ήχο ερωτικό πλάγιο.
Με ημίφως συνοδεύεται
η έναρξη των Χαιρετισμών
και υπερυψούται επιτάφια.
Ο έρωτας ζει στα κρυφά,
ζει και στα καρφιά,
ψηλαφεί βάθος υποσχέσεων.
Τρία σιωπητήρια κατέλαβε
Τρείς ενιαυτούς εκέκραξέ τον.



ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ ΤΟΥ

Αγγίζει απαλά
 τα σκαλιστά έπιπλα,
τα παλαιά βιβλία,
με το βλέμμα χαϊδεύει
τις μινιατούρες
τ΄ασημικά,
τα κορεσμένα μ΄αιωνιότητα
αντικείμενα
και δέχεται μετάγγιση ηρεμίας.
Τον απασχολεί όμως
η ώρα της αναχώρησης
τότε που τα υλικά
δεν σ΄ακολουθούν
κι η ηρεμία του μετατρέπεται
σ΄ένα χάρτινο καταφύγιο
και σκέπτεται μελαγχολικά
τα λάθη των ερώτων του
τη μειοδοσία στην αγάπη.


ΠΛΑΝΗΣ,  ΙΚΑΡΟΣ ΚΑΙ  ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Παραβιάζοντας προγνωστικά,
αντιρρήσεις του καθρέπτη
και άλλα ανασταλτικά,
ο έρωτας ήλθε διακριτικά.
Εν τω μέσω της ημέρας μπήκε,
αξίωσε αναβαθμιση αισθήσεων.
Με αρχαία ονόματα σύστήθηκε,
Πλάνης , 'Ικαρος και Οδυσσέας.


ΜΕΤΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ Η ΝΥΧΤΑ

"Όρθια η σιγή.
Μα δεν αποκλείεται
μία πλάγια κλίσις"
Α.Εμπειρίκος

Τελευταία οι νύχτες σου
έρχονται με τα όνειρα,
όταν έχεις πιά ξυπνήσει,
όταν πια μένεις μόνος,
με συντροφιά τα Marlboro
να ιππεύεις το αύριο
μ΄αδύνατα φωνήεντα
κι όλα τα σύμφωνα υγρά
να δίνουν νέα διάσταση.
Να γυρεύεις αντίδοτα
για την πικρή σιωπή.
Όμως συχνά συμβαίνει
και η μικρή σιωή
να σώζει την παράσταση.
Και ξέρεις από θέατρο...


ΑΝΘΙΣΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ

Τα χέρια της
ανθίζουν ξαφνικά,
ευκίνητα, θρεμμένα
με χυμούς
νυχτερινών πρελουντίων,
μαντεύουν
τις φλέβες των ερώτων.
Ανθίζουν, γεμίζουν,
στάση προσευχής
δεν παίρνουν,
δεν δένονται σε σχήμα
απόγνωσης,
αλλά κυματισμού
ορχήστρας χαδιών
άμωμων και τρυφερών
που υμνούν
το πύρ το εσώτερο.


ΠΡΟΣ  Ο.
(κύκλωσέ με...)

Να διαβάζω,
να μάθω τις λέξεις
που αρθρώνουν
τα χέρια σου.
Χωρίς κόμματα
και τελείες,
δεμένες σφικτά
οι συλλαβές,
να κάνουν κύκλο
για να μην περιμένω
άλλες αφίξεις.
και στα μαλλιά,
ελεύθεροι άνεμοι
αστροφεγγιές Μαϊων
να με κυκλώνουν
σαν καπνοί θυσιών
να φράζουν το δρόμο
της παλιννόστησης.
Μέσα στα χέρια σου
έλξεις, λέξεις
λιμάνι και άγκυρα.


ΕΠΙΤΥΧΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ

Σε πολιορκώ
με των χεριών
το ιππικό,
μύστης της αφής,
ελεγειακός σου φίλος,
εκ βαθέων επιθετικός,
και παραδίνομαι
στη θέλησή σου,
με μεταλαμβάνεις ,
με βαπτίζεις
Επικό,
Λογχέυοντα
Επελαύνοντα,
και με εξαερώνεις
αναστάσιμο μετά.


Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗ

Η μικρή μου ποίηση
διολισθαίνει
μέσα από τη μνήμη μου
τη μεροληπτική,
από της ημέρας
τον κάματο
των ονείρων
την καταφυγή
του έρωτα
τα τελευταία σκιρτήματα
των πληγών μου
τα μόνιμα ανοίγματα.
Σαν το μικρό χορτάρι
μέσα απ΄τις πλάκες
των πεζοδρομίων,
σαν "δώρημα τέλειον"
σαν "δόσις αγαθή"
πτερόεσσα στιγμή,
έσωθεν αναβαίνουσα.
Η λίγη μου ποίηση
ωχρά και ασθμαίνουσα.


ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Όταν η ζωή μας
διπλώνεται στα τέσσερα,
απ΄το φόβο του απρόοοπτου
του ενδεχόμενου κινδύνου,
ανθούν μέσα μας τα ρίγη
και η φρυκτωρία της ψυχής
απλώνει γέφυρες φωτός
να περάσει η ελπίδα
από τις "Σκυρωνίδες Πέτρες"
Πολλές φορές χιονίζει
για να μην ξεχνάμε το λευκό.


Μ΄ ΕΝΑ ΣΤΙΧΟ ΣΤΗ ΣΚΑΝΔΑΛΗ

΄Όλη η ζωή
διαψεύσεις
συναγερμοί
που καλούν σε ετοιμότητα
για χαμένες υποθέσεις.
Όλη η ζωή
αιχμηρές απολήξεις ,
πληγές
που παρ΄ότι έγιναν ουλές,
πάντα πονάνε.
Και σύ να ψάχνεις
των εμφυλίων τις αιτίες,
να επιστρατεύεις τους ψιθύρους,
να εκβράζεις
με βότσαλα λέξεις
στο δέλτα του πόνου
με θλίψη μεγάλη.
Και συ να ζείς
μ΄ενα στίχο
στη σκανδάλη.


ΑΠΡΟΘΥΜΙΑ ΙΑΣΗΣ

"Πάσχω από καλοήθη
μετατόπιση καρδιάς
σε όλο μου το σώμα"
(Μαγιακόφσκι)


Φυλάει φωτογραφίες
και δύο εισιτήρια
θεάτρου της Πράγας.
Του Μαύρου Θεάτρου.
Ο νους του γεμάτος
γάζες κι εκδορές
απ΄την οξύτητα της μνήμης.
Περιφέρεται με μελανιές
σε όλο του το σώμα.
Απ΄τα χτυπήματα
απεγνωσμένου έρωτα.
Από την απροθυμία του
να γιατρευτεί.


ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Λύτρωσέ με από έλξη
γκρεμισμένου ειδώλου,
προφύλαξέ με
από φτερούγισμα
υπερηφάνειας.
Βοήθησε να γιατρεύονται
πάλι και πάλι
της καρδιάς τα ραγίσματα
Έλα συχνά όταν ξυπνώ
και δώσε μου ποίησης δύναμη
να περπατώ ορθός
Μη μου δίνεις φτερά
μόνο στα όνειρα.


ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΠΙΑ

Έτσι ψηλά π΄ανέβασες
την αθώα σου ψυχή
χωρίς αλεξίπτωτο
έπρεπε να το περιμένεις
πως θά έπεφτες στο κενό.
Τώρα πιά μη ρωτάς
πως , πότε και γιατί
η Δαναϊδα αποχώρησε
αφήνοντας το χρόνο να τρέχει
απ΄τα τρύπια πιθάρια.
Μη ρωτάς ,
Δεν έχει νόημα,
κράτησε μόνο την ανάμνηση.


ΜΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ

Παρηγοριέμαι.
Ούτε τα φυτά
είναι ανέμελα.
Πασχίζουν
στο χώμα
να στεριώσουν
σπιτικό.
Παραμονεύουν
ακτίνες
να ζεστάνουν
μοναξιά.
Απόκληρα
φύλλα τους
φθινοπωρινά,
αλητεύουν
στα πεζοδρόμια.
Μαραίνονται
από έξαψη
μπουμπούκια τους
τις άνυδρες νύχτες.
Γυμνοί οι μίσχοι
αναρωτιούνται γιατί.
Παρηγοριέμαι.


ΤΟΝΩΤΙΚΗ ΑΦΕΛΕΙΑ

Πήρε ζωή το κενό.
Άρχισε να σαλεύει
το Τίποτα.
Η καρδιά ξεκίνησε
να δίνει στίγμα.
Πηγαίνει στο παράθυρο-
όχι για να το κλείσει.
Κοιτάζει έξω.
Αναζητά τον ερχόμενο.
Αντλεί δυνάμεις
από την επιθυμία
και υφαίνει
ανεπιγνώτως το μέλλον.
Με την ίδια πάντα
αφέλεια...


ΒΛΑΒΕΣ ΛΟΓΩ ΠΟΙΗΣΗΣ

Όταν γράφω στίχους
η μυωπία μηδενίζεται.
Δεν φοράω γυαλιά
γιατί τα μάτια μου
αποδημούν στην καρδιά.
Καταλαβαίνετε όμως΄
ότι αυτό το γεγονός
μου στοιχίζει ελευθερία,
πτώσεις και κατάγματα.
Θεραπεύοντας την ποίηση,
χρειάζομαι θεραπεία μετά.


ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΙ

Στην Κολχίδα
που λαχταρούσες
δεν υπάρχει
κανένα χρυσόμαλλο δέρας
μόνο ένα σκέτο τομάρι.
Άδικα τόσα χρόνια
την Αργώ αρμάτωνες
στο ναυπηγείο.
Έτσι την έδεσες στο λιμάνι
από το φόβο των αέρηδων.
Τώρα κλεισμένος στο σπίτι
σε κυνηγούν τ΄αερικά.

ΕΥΧΗ

Και να είναι χάραμα
στο Σκοπευτήριο.
Να είναι κλειστό
το "ΧΑΡΑΜΑ"
να ησυχάζουν οι ψυχές.
Να ξυπνούν οι φωλιές
στα νοτισμένα πεύκα.
Της ευωδίας τα λάβαρα
να κερδίζουν
στα πεδία των διαχωρισμών.
Όλα της γής τα όνειρα
να γεννηθούν
στα πρωινά μάτια
Να κελαηδάει η χλόη
Να ορθώνεται το κορμί,
νικητήρια να περπατάει.
Η Καισαριανή να ξυπνάει,
καθαρή σαν δάκρυα,
κι η Παναγία η κοντινή
να μας συγχωρεί.

" Ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ " - ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ

" Το ακορντεόν " - Μάνος Λοϊζος

" Ο μικρός ήρωας " - Λουκιανός Κηλαηδόνης

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ - " Η εποχή της αγάπης" με τη Δήμητρα Γαλάνη, στίχοι Λίνας Νικολακοπούλου