Ζωή Τριάδη (Ποιήματα)

ΕΛΠΙΔΑ
(της έφηβης ποίησης μου)


Φουρτουνιασμένη θάλασσα
η ψυχή
και μια μικρή βαρκούλα μέσα σ΄αυτή
η ελπίδα.
Δίχως κατάρτι , δίχως πανί,
χωρίς πυξίδα.

Τα μανιασμένα κύματα ακουμπά
να κρατηθεί ορθή παλεύει,
ένα νησάκι να σταθεί γυρεύει.
Τ΄ ανταριασμένο πέλαγο ατενίζει
τι να ΄ναι αυτό που την κρατά
τι να ΄ναι αυτό που την πορεία ορίζει;

Ποια πίστη αλήθεια
ποια προσδοκία,
ποιο χέρι άγιο
κρυφά στηρίζει
μικρό ναυάγιο;

Ποιο αστέρι αλήθεια
της κρυφογνέφει
σε θόλο ουράνιο
πίσω από νέφη;

Ο αγέρας ενάντιος
Το σκοτάδι βαρύ
μικρό το σκαρί,
μ΄απελπισμένη κι΄αν είναι,
η ελπίδα
το φως προσμένει
σ΄αυγής ξημέρωμα
όπως πάντα να φέρει
άνεμο ούριο, νήνεμη θάλασσα
μετά τη μπόρα , την καταιγίδα.





ΕΛΠΙΔΑ
(της ωριμότητας)


Έλα, μικρή θεά της ψυχής
και κατοίκησε μέσα της.
Λήθης πέπλα άπλωσε και
σκέπασε του πόνου το θυσιαστήριο,
Πνοή ζωής , φιλιού γλυκό άγγιγμα
και χάδι απαλό ακούμπησε και γιάτρεψε πληγές,
Ιλαρό βλέμμα ανάβλεψε κι΄αγκάλιασε
της γης και του ουρανού το στερέωμα.
Δράξου από το μηδέν
και σταθερά πορεύσου προς το άπειρο.
Αγάπης και πίστης εσύ αδελφή ,
σοφία του νου μοναδική,
Ελπίδα,
Σ΄εσέ προσφέρω σήμερα
της ψυχής μου την ασπίδα,
με χρώμα παρμένο από σάπφειρο,
σαν ταπεινό ανάθημα,
ενός σκληρού πολέμου
εαυτού προς εαυτόν
το τιμημένο λάφυρο.