*ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ*

Που πήγε εκείνο το παιδί
που στα ματόκλαδα είχε αστέρια
και στη καρδιά του τη χρυσή
λευκά φωλιάζαν περιστέρια;

Μια αγκαλιά φωτιά γεμάτη
που τώρα γίνηκε σταυρός
κι΄η στράτα που ΄δενε σ΄αδράχτι
ανήφορος μοναχικός.

Λόγια πολύβουο μελίσσι
που χάθηκε στην εξοχή
κι΄έμεινε μόνη η κυψέλη
και σιγολειώνει το κερί

Που ν΄άναι αλήθεια το παιδί ;

Που ΄χε στα μάτια του το δείλι
και στην ψυχή μια χαραυγή
και στ΄ακροδάχτυλα κρατούσε
του Μάρτη κόκκινη κλωστή

Που χάθηκε, σε ποιο κλαδί ;

μπλέχτηκαν τάχα τα όνειρά του
που λάμψη δίνανε στ΄ αστέρια
χρώμα που γέμιζαν τα αιθέρια
αποκριάς χαρταετοί

Μα κι’ αν στα χρόνια που διαβήκαν
τι μόνο κι΄αν μιλά η σιωπή
τι κι΄αν τα χέρια μας λυθήκαν
η μνήμη δένει την κλωστή.

Τι κι’αν η λύπη ιστό απλώνει
κι αν το κεράκι σιγολειώνει,
πάντα προσμένει
η προσμονή

Τι κι αν ο ήλιος πάει στη δύση
τι κι αν χιονίζει ολόγυρά μου,
χώρο κρατώ μες στην καρδιά μου
γωνιά ζεστή το καρτερεί
και μια αγκαλιά ,
ανατολή.

Ζ.Τ